LIZAR BEGOÑA

Lizar Begoña Madariaga (Sopela, 1996) bizkaitar poeta da. Aro beilegia izeneko poesia-liburua argitaratu du, 2020an Donostia Kultura III. Poesia Lehiaketa irabazi zuena.

Euskal Herriko Unibertsitatean Arte Ederrak ikasi ondoren, Arte eta Sorkuntzari buruzko master bat egin du. BilbaoArten lan egin du, beka-programaren bidez.

Handia 

Handia da,

besoekin ingura nazake.

Ni txikia naiz,

baina eskutik helduta joan gintezke,

edo ipurditik helduta,

eta batera,

eta korrikan irten gintezke zulo beretik,

eta bere ohean sar ninteke,

eta hasperenak intentzioz probokatu,

eta hitzik,

eta argirik gabe esan niezaioke

tamainarik gabeko emakume handia dela,

eta, nahi badu,

besoekin ingura nazakeela.

Hogeita batgarren honetan 

Hogeita batgarren honetan

ikuseremu periferiko morbosoan

pseudoa egozten zaio

ukimenaren katedral honi.

Nolaegitendenezdakit baina zukzeukegin

edo ‘ponme la mano aquí Macorina’ bezalakoen

ondoriozko laztan antartiko baldarra izan.

Ni larba hori naiz erupzio geldo betean eta

hemen sartuta arnasa bestelakoa da,

tren publikoak ere ez dira berdin hartzen,

brokolia ez da berdin frijitzen

eta tangentean istripuz itsatsitako alga bat dirudit.

Nire aurretik dabilen dinosauro modernoak

erabakitzen jakin gabe aukeratzen ditu Letra Larriak,

–keria atzizkidun maitasunak praktikatuz

ni naiz sentitzen duenaren buztana.

Batzuetan izu globoa puzten dit diafragman

nola artikulatu ez ulertzeak,

isilaren maskortasunak,

intentzioen gorputz faltak, baina

emozioa ere aurkitu diot erresuma arrotz honi; ze, polita da harea mugikorren gaineko basilika

edo ordenamendu katolikoaren gaineko txortaldia

moldea ez ezagutzearen perspektiba.

Hogeita batgarren honetan

eraikin historiko ederrenean

brokolia ezberdin frijitzen duen

Antartikako larba baldar beldurtia

eta ‘mundu mailako gerra intimo’ bateko

sitsa naiz.

Uki nazazu jakin gabe 

uki nazazu jakin gabe (I) zer

(II) nola

(III) noiz edo

(IV) zergatik

(III) edo noiz

(II) nola

(I) zer egin jakin gabe uki nazazu.

Arratoien migrazioa 

Arratoiak bezala ekarri naute migratzera.

Hemen arratsaldea, eta hemen gaua,

beste bat dira.

Han gure maitasuna ulertezina zen;

gure sexuari, gure ukimenari

‘laztankeria’ esaten zioten.

Han nire haginak irensten nituen nahi gabe,

eta kalabazak, eta loreak,

eta euren zurtoinak.

Hona alderantziz ihes egin nuen zugandik, minez goraino baina konfetiz beteta, bollera izenez,

nez,

inertziaz etorri den arratoi immigrantea izateraino.